BROADCASTS.com

Dirck krijgt op jonge leeftijd te maken met de dood. Als gevaarzoekende waaghals blokkeert het achterwiel van zijn motor op de snelweg. Slippend en slingerend razen de auto's om hem heen. Hij komt tot stilstand tegen de vangrail en heeft de dood in de ogen gezien. Twaalf jaar later verliest hij zijn vrouw bij een ongeluk met hun kampeerwagen in Frankrijk waar zijn kinderen van 3 en 7 jaar bij zijn. Rouwen is zeer moeizaam omdat zowel zijn eigen familie en schoonfamilie, ieder op zich en samen, het verlies van (schoon)dochter, (schoon)zus, moeder, echtgenote niet SAMEN kunnen delen.

Dat komt door hun beschadigde verledens rond WO II hier en in Indië en omdat zij geen collectieve rouwrituelen (meer) hebben. Deze stokkende rouw valt samen met Dirck’s ‘out of place’ ervaringen als kind, adolescent en jong-volwassene. Hij verlangt naar iets onbenoembaars, iets belangrijks dat hij mist in zijn familie, in de kerk, op school en in zijn wereld. Na de dood van zijn vrouw staat zijn leven in dienst van het vinden van antwoorden op dat ‘vreemdeling in eigen land’ zijn en op die onverwerkte rouwervaringen.

In zijn studie culturele antropologie, zijn werk als artisanaal groepstherapeut in de psychiatrie en als transcultureel trainer/opleider zoekt en vindt hij individuele antwoorden. Hij bestudeert rituelen uit oorspronkelijke gemeenschappen in antropologische literatuur en combineert dat met zijn therapeutische en educatieve groepswerk. In dat zoekproces herontdekt hij de werking van gezamenlijke verwerking van verliezen, beschadigingen en breuken in familie continuïteit. In die rituelen staat ‘luisteren’ naar wijsheid van voorouders en ongeborenen centraal.

Met cliënten, studenten, professionals en collega’s ontwikkelde Dirck in die 35 jaar het concept van het samen creëren van ‘transitionele ruimtes’. In die tijdelijke ruimtes kan ‘Samen Diep Geroerd Raken’ tot heling en heelheid leiden.
 
Zijn recent gepubliceerde artikel ‘Being Moved Together’ waarin hij besluit met hoe je samen transitionele ruimtes kunt co-creëren. En dat is precies wat er in deze podcast gebeurd. Er zijn twee mensen die een relatie met elkaar aangaan en beiden zijn daarin kwetsbaar, verlangend en onderzoekend aanwezig. Deze manier van samenzijn gunt Dirck volgende generaties. 

Dit jaar wordt Dirck 75 jaar en de zoektocht naar zijn onvervulde verlangen uit zijn jeugd is nagenoeg voltooid. Zijn persoonlijke reis bracht hem veel schoonheid, zelfironie en ‘leren alleen te zijn’. Het vertalen, van antwoorden die hij vond, naar zijn familie-, vrienden- en sociale omgevingen is nog steeds gaande. Met een glimlach kijkt hij naar zijn en ons schitterend geploeter om in harmonie te komen met hoe natuur werkt.

Dirck van Bekkum werkte 10 jaar als ontwerper/projectleider in het technisch bedrijfsleven. Pas op 27-jarige leeftijd begon hij aan een studie culturele antropologie in Nijmegen en volgde een intensieve post-doc opleiding in her-ontwikkelen van familie erfgoed en van ‘praktiserende’ antropologie. In 2017 publiceerde hij het boek ‘Jonge mannen als klokkenluiders’ met als ondertitel antropologisch leren kijken naar falende instituties en transitionele ruimtes. Meer over

Dank je wel voor het luisteren. Als je deze podcast waardevol of interessant vindt, help je me door een review achter te laten. Dat is mogelijk op Apple Podcast en YouTube in woord en op Spotify met een ster.

Ben je enthousiast over een aflevering, dan waardeer ik het delen op je socials. Super als je me tagt. Op Instagram ben ik @winny.bos en LinkedIn Winny Bos.

Alvast dank voor je hulp om deze podcast verder te brengen.